Als tekenaar ontkom ik er niet aan om urenlang in een gebogen houding verkrampt boven m’n tekenbord te zitten. Het is natuurlijk heerlijk om in de teken-flow te komen. Om nergens anders meer oog voor te hebben dan die perfecte inkt-lijn die je op papier gaat zetten.
Maar in die flow vergeet je wel eens goed te zorgen voor je lichaam.
Voor je het weet kun je niet meer in een andere houding staan dan je tekenhouding.

Het zal ook niet meehelpen dat ik langzaam een ouwe zak aan het worden ben…

Ondersteboven

Daarom probeer ik nu tussendoor af en toe op te staan en iets actiefs te doen.
Meestal is dat een glas water drinken of even uit het raam staren (iets ‘actiefs’ Huug?).
Maar de laatste tijd ga ik ook wel eens op m’n handen staan.
Gewoon tegen de muur en even een half minuutje de wereld helemaal omgedraaid bekijken.

De boekenkast lijkt opeens tegen het plafond geplakt.
Het snoer van de lamp verandert in een stok waarop een soepkom balanceert.
Mijn rugwervels worden in tegenovergestelde richting ineen gedrukt.
Al het bloed trekt weg uit mijn voeten en vindt zijn weg naar mijn hoofd (hoeveel bloed zat er wel niet in mijn voeten?).

Het gebruikelijke verandert in het obscure.
De neerwaartse beweging verandert in een stijgende lijn.
Het onmogelijke verandert in het haalbare.
Deze omgekeerde wereld was er al die tijd al.
Het enige dat ik hoefde te doen was de juiste houding aannemen en er even in gaan staan.
Op m’n handen dan.

Als mijn schouders het niet meer houden klap ik terug.
Met nieuwe, omgekeerde, ogen bekijk ik de wereld die eerst nog zo eentonig en saai leek.
Ik voel een lichte roes van adrenaline door mijn lijf gieren.
Die omgekeerde wereld neem ik mee naar de tekentafel en met hernieuwde energie kruip ik in mijn gekromde tekenhouding.