KAPOW, we hebben het gehaald!

De Knotsgekke Aloude Pre-Order Week is ten einde. En wat een week was het!
Sommigen waren er als de kippen bij om in het eerste uur hun exemplaar van De Lijn #04 veilig te stellen (looking at you Esther, Maarten, Rick, Marieke, Jantien, Bobby en Romy) anderen hadden wat meer bedenktijd nodig of lieten het aankomen op het allerlaatste moment. Uiteindelijk lukte het zelfs Harry om een bestelling te plaatsen!
Speciale dank ook aan Michiel en Erik die me wezen op wat bugs en foutjes!
Het is geweldig om iedereen zo betrokken te zien, daardoor heb ik echt het gevoel dat ik dit samen met jullie doe en dat voelt erg bijzonder.
Niet te geloven dat mensen van Den Haag tot Groningen en van Tilburg tot Amsterdam, maar ook van Sint Annaparochie tot Sint Jansklooster (!) mij willen steunen in deze superhelden droom die ik gewoon verzin aan een klein tekentafeltje.

Zo’n week als deze is ontzettend gaaf, maar je mag best weten, ook doodeng en tergend spannend.
Iedere keer opnieuw als ik iets de wereld in slinger, breekt het zweet me uit.
Volgens mij is dat iets dat iedere ‘maker’ (of je nou muziek maakt, boeken schrijft of kleifiguren boetseert) ervaart. Het is die doodsangst dat de rest van de wereld naar je kunst zal kijken, amper met haar ogen zal knipperen, snuiven en …doorlopen.
Een deel van mij wil dan ook tijdens een week als deze (KAPOW!) het liefst opkrullen in foetushouding in m’n trapkast (bij mij zit daar geen geheime ingang, helaas) en daar blijven liggen totdat alles voorbij is.
Op de slechte momenten zit ik alleen maar mijn statistiekenpagina met het aantal verkopen voortdurend te verversen. Als er geen bestellingen binnenkomen vraag ik me af waarom niet (“zie je wel, het boeit mensen geen zak”) en als er nieuwe bestellingen binnenkomen vraag ik me af waarom het er niet meer zijn (“ik zei toch dat het mensen geen zak boeit”). Voor je het weet daal je af in een neerwaartse spiraal waar je nooit meer uit komt.
Klinkt een beetje deprimerend allemaal misschien, maar ik hou er nu eenmaal niet van om een overdreven positief beeld te schetsen. Zodra je iets deelt wat dicht bij je hart ligt, komen nu eenmaal je diepste angsten, gevoelens van waardeloosheid en moedeloosheid om de hoek kijken om je over te halen dit soort shit nooit meer te doen. Om je te beschermen tegen de mogelijke pijn en teleurstelling die dit allemaal zal opleveren.
De afgelopen jaren heb ik heel wat trucjes, strategieën en technieken geleerd om hiermee om te gaan, maar weet je wat de grap is? Die zullen er nooit voor zorgen dat je deze gevoelens NIET ervaart. Hoogstens dat ze hier en daar wat dragelijker zijn en je niet twee maanden in een existentiële crisis belandt. Meestal is het enige dat je kunt doen het simpelweg doorleven van die twijfel. Soms zelfs echt even in foetushouding in de trapkast gaan liggen en alles over je heen laten komen.

Tot er een beetje afstand ontstaat.
En je ziet dat meer dan tachtig mensen de moeite hebben genomen om je strips te bestellen. Willen weten hoe een verhaal dat jij in je hoofd hebt verder gaat.
En opeens kun je dan inzien hoe fucking bijzonder en gaaf dat is.
Dat je met je strips een soort communicatie-lijn (!) bouwt van jouw hoofd naar dat van een ander. Dat het jouw manier is om te verbinden met de wereld om je heen.
En dan kun je misschien langzaam gaan zitten. Opstaan.
En misschien zelfs die deur weer op een kier zetten.

Daarom wil ik jou vanuit de grond van mijn trapkast bedanken!
Het is echt waanzinnig dat jij er bij bent op deze rollercoaster ride die dit Lijn project is.
Of je nou boekjes van De Lijn koopt of alleen maar van de zij-lijn meeleest. Dat maakt natuurlijk geen zak uit. Het is te gek dat je me op jouw manier steunt en daar ben ik je dankbaar voor.

Goed, dit is een veel langer stukje geworden dan ik dacht, maar ik wil graag eerlijk zijn over wat er gebeurt in mij (en ik weet zeker in vele anderen) tijdens mijn creatieve ondernemingen. Dus daarom probeer ik dat.
Ook deze mail schrijf ik weer met zweet in mijn handen.
Maar ik heb ook geleerd dat delen een van de belangrijkste voorwaarden is voor een gelijkwaardige relatie. Dus daarom deel ik dit met jou.

Voor alle vooruitbestellers: nogmaals ontzettend veel dank!
Zonder jullie zou issue 04 van De Lijn het levenslicht nooit zien.

En nog even praktisch:
Deze week staat in het teken van het afronden van de tekstredactie, inladen van de kleuren pagina’s en de hele zwik finalizen. Als het goed is kan alles dan volgende week naar de printer en zijn we 1 november klaar voor verzending.

Ik hou je natuurlijk op de hoogte van de voortgang!