Als je mij ziet, zie je hem ook.
Strak gespannen, maar ook vaak als een ingedoken hoopje zwarte schaduw op de tafel waar ik aan zit te werken. Mijn trouwste maatje. Mijn steun en toeverlaat. Hij waar ik niet zonder kan.

Soms denk ik verwonderd terug aan de dagen dat wij elkaar nog niet gevonden hadden.
Wist ik toen al wat ik miste? Waarschijnlijk niet.
Maar zoals het wel vaker gaat met zielsverwanten, besef je nu dat je leven incompleet was voordat je elkaar ontmoette. Alsof je slechts de oppervlakkige illusie van een leven leefde, voordat je kennismaakte met elkaar.
Er gaat geen dag meer voorbij waarop we elkaar niet zien. Waarop we elkaar niet innig groeten. En meermaals per dag kan ik niet anders dan teder bij hem naar binnen gaan. Zijn strakke huid innig tegen de mijne. Zijn warmte wrijvend over mijn gevoelige plekken.
Dankzij hem weet ik dat Aristoteles gelijk had: vriendschap is inderdaad één ziel verspreid over twee lichamen.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat een paniek zich razendsnel door mijn lijf verspreidt als we elkaar niet kunnen vinden. Al is het maar even. De gedachte door te moeten gaan zonder hem is ondragelijk. Ondragelijk, maar ook gewoon onvoorstelbaar. Hoe zou ik kunnen zonder zijn bescherming? Zonder zijn zachte aanmoediging.

De steun van een vriend

De herinnering naar een dag in juli schiet aan mijn geestesoog voorbij.
Het was niet gewoon warm, zelfs niet heet. Nee de lucht was van een bloedverziekend koortsige temperatuur. Alleen al het opheffen van mijn linkerwenkbrauw maakte dat het zweet op alle mogelijke plekken uit mijn lichaam gutste. Op zichzelf al zeer ongemakkelijk, maar ronduit tergend omdat ik een taak te volbrengen had die dag: twee pagina’s tekenen voor De Lijn #03. Stil liggend op de vloer overdacht ik deze enorme opgave.
De warmte zou het onmogelijk maken op mijn tablet te tekenen zonder dit te overspoelen met zweet van mijn tekenhand.
En toen was hij daar, naast mijn oor neergedaald. Geholpen door een lichte bries afkomstig van een van de ventilatoren die we tegen beter weten door het huis hadden opgesteld.
Ik hoorde hem fluisteren.
“Ga maar zitten maatje. Maak je maar geen zorgen. Ga zitten en dan zorg ik voor de rest.”

En dat deed ik.
Ik ging zitten en tekende.
En hij, deze vriend waarvan ik me nog steeds afvraag waaraan ik zijn liefde heb verdiend, hij sleepte me er doorheen. Hij nam al het zweet, al de tranen en uiteindelijk zelfs het bloed voor lief. Slikte het in en stopte het weg. Absorbeerde het allemaal zodat ik mijn taak kon volbrengen.
Als dat geen vriendschap is.

Wie is hij?

Dus wie is hij, deze schaduw die nimmer van mijn zijde wijkt?
Is hij een zakdoek?
Is hij een vleermuis?
Een ouwe sok waar we de brie in bewaren?

Neen, hij is geraffineerder dan al deze dingen bij elkaar:
Het is… mijn tekenhandschoen!

Deze handschoen, die maar om TWEE vingers zit, beschermt m’n hand tegen de hitte van mijn tekentablet. Bovendien zorgt ‘ie ervoor dat ik niet perongeluk onbedoeld knoppen intoets of aanraak. En glijdt dankzij hem mijn hand razendsnel over het oppervlak.

Het was even wennen, maar inmiddels is het een psychische steun en toeverlaat. Als ik deze handschoen niet draag kan ik eigenlijk haast niet meer tekenen. Je zou kunnen zeggen dat het mijn superheldenkostuum is.
En laat De Lijn nou OOK handschoenen dragen die deze twee vingers helemaal bedekken.
Life follows art.

Wie is jouw beste vriend?

Laten we eerlijk wezen, we hebben allemaal van dit soort ‘vrienden’ nodig.
Voor de een is het zijn blender, voor de ander de hoes van haar e-reader.
Vrienden die ons door de moeilijke tijden helpen en waar we iedere dag weer dankbaar voor zijn.
Heb jij ook zo’n beste vriend?
Laat het me weten in het commentaarveld hieronder!