Afscheid nemen

Met de wintertijd lijkt de onnatuurlijke warmte van oktober eindelijk haar houdbaarheid te verliezen. Grijze wolken die al een tijdje dreigend laag in de lucht hangen beginnen hun druppels los te laten.
Blies de wind eerste nog zacht en lieflijk langs de bomen, vandaag stormt ze, de bladeren bruut van de takken rukkend.
Het weer weerspiegelt mijn gemoed.
Want ik weet dat ik vandaag afscheid moet nemen.

Iedere keer opnieuw realiseer ik me hoe erg het maken van een issue van De Lijn lijkt op een enorm lange vreselijke trainingssessie.
Je maakt ruimte in je agenda. Bereidt alles voor en uiteindelijk ga je aan de slag. In het begin is het leuk en nieuw. In het midden wordt het zwaar en uitzichtloos. Tegen het einde zie je de finish en op het allerlaatste heb je alleen nog maar tandvlees over om op door te strompelen. En dan…
…is het opeens voorbij.

En ga je naar je werk.
Of naar huis.
Of wat er in jouw geval dan ook doorgaat voor de normale wereld.
En moet je doen alsof er niets aan de hand is.

Terwijl je nog vol zit met adrenaline en drive en enthousiasme waar niemand anders deelgenoot van kan zijn omdat zij er niet bij waren. Dus plotseling, bij de koffieautomaat of voor het stoplicht, wordt je overvallen door een diep gevoel van droefheid en afzondering van de rest van de wereld. En vraag je je af wat er eigenlijk aan de hand is.
Later pas begrijp je dat je afscheid moet nemen van dat moment om weer volledig in contact te kunnen komen met de momenten die nog voor je liggen. Of nu al gaande zijn.
Zoals de premiere van een theatervoorstelling tegelijk de geboorte is van iets unieks en nieuws, maar tevens het sterven ervan. Een beeld dat wordt geschapen en uiteen valt zodra ze is waargenomen.

Zo voel ik me bij het overdragen van ieder nieuw deel van De Lijn aan de drukker. Je hebt er alles aan gedaan om hier het beste issue tot nu toe van te maken. En nu… nu is het uit jouw handen. En hoe graag je haar ook nog even wat langer had vastgehouden, haar onvolkomenheden nog wat langer had gekoesterd, haar pluspunten nog wat langer had willen bewonderen in de stille kalmte die tussen jullie twee bestaat, weet je in je hart dat het tijd is.
Tijd om haar los te laten.
Tijd voor afscheid.

Vertaling: Hugo heeft issue #04 naar de drukker gestuurd en laat geen mogelijkheid onbenut om melodramatisch te doen.